kwaliteitsopvoeding

Regelmatig krijg ik ouders op consult die worstelen met het vraagstuk: “Hoe moet ik mijn kind loslaten?” Hieronder deel ik even met je de conversatie die plaats vond naar aanleiding van zo’n vraag met de moeder van Bram.

Moeder van Bram: “ Bram is al 14 jaar en ik kan hem niet loslaten terwijl ik denk dat dat nu zo onderhand wel zou moeten. Ik voel me net een moederkloek, ik zit er teveel bovenop.” Ik weet dat Bram veel meer zelf kan. Hij begint zich ook al tegen mij af te zetten.

In mijn eerste reactie naar deze ouder gooide ik een beetje de stok in het hoenderhok en zei: ” Dat is een interessante vraag en wens, en weet je, het is naar mijn overtuiging onmogelijk voor ouders om hun kind los te laten; ik kan daar feitelijk niets aan doen. Met deze uitspraak lijkt het alsof ik de ouder behoorlijk in verwarring breng. Toch hoorde de moeder van Bram ook iets anders in mijn opmerking. Ik raakte op een diepere laag haar gevoel, het gevoel dat ze haar kind niet kon loslaten. Ze zuchtte, enerzijds aangenaam verrast en anderzijds in haar denken verward.

Toen ging ik verder en zei: ”Weet je, als je als ouder moeite moet doen om je kind los te laten dan kan dat te maken hebben met een gevoel van een te sterke gebondenheid”. De moeder van Bram beaamde dat : “Ja, dat voelt ook zo en ik weet dat het niet zo moet zijn maar ik kan het niet anders gevoelsmatig”. Ik: “Hoe zou het zijn als je kind en jij een gevoel van verbondheid zouden hebben? Dan hoef jij als ouder je niet los te maken van je kind en je zoon hoeft zich niet af te zetten tegen jou om zich los te maken.” Ik: “Zullen we eens gaan kijken hoe het tussen jullie zit wat betreft ge– en ver-bondenheid?” De moeder van Bram koos een vloertegel uit voor zichzelf en legde deze op een plaats in de praktijkruimte neer. Daarna koos ze een tegel uit voor haar zoon Bram. Ze legde Bram neer met zijn gezicht naar haar toe. Toen moeder op haar tegel stond voelde ze dat Bram eigenlijk langs haar heen kijk. Bram keek naar iets of iemand in moeders verleden.  Op dit punt heb ik met moeder verder gewerkt aan deze gebeurtenis die had plaats gevonden in haar leven en veel van haar gevergd had als kind. De gebeurtenis had als gevolg gehad dat moeder zich over verantwoordelijk was gaan voelen. Ze was op de diepere systemische laag groter dan ze zou moeten zijn. Zij was op haar beurt weer systemisch ge-bonden naar haar ouders toe. En kinderen zoals Bram voldoen op hun beurt weer aan het onderliggende systeem van hun ouders. De geschiedenis herhaalde zich. Hoe dit precies werkt heb ik beschreven in mijn boek: Individuele Opvoedopstellingen met ouders. Hoewel het boek voor professionals geschreven is, krijg ik ook feedback van ouders dat het hen veel brengt en begrip geeft over de werking van de onderliggende familiedynamieken.