kwaliteitsopvoeding

“Mijn vader kan alles” – dat is de hartveroverende visie van jonge kinderen. En dat moeders met hun legendarische wonderkus en hun grote wijsheid alle pijntjes en problemen kunnen oplossen is ook algemeen bekend. Zelfs als deze magie begint te tanen in de ogen van hun opgroeiende kinderen, weten ouders nog altijd raad. Ze helpen met ideeën, lopen vooruit om vorm te geven, bieden van alles aan. En als hun kinderen in moeilijk vaarwater belanden, gaan ouders door roeien en ruiten om hen bij te staan – wat iedere onderwijzer, hulpverlener of deskundige kan beamen die wel eens een kritische, boze of vastbesloten ouder heeft gesproken.

Maar hoeveel vertrouwen heb je als ouder in de ‘eigen-wijsheid’ van je kind? Hoe vaak vragen wij onze kinderen wat zij wezenlijk nodig hebben?

Stel je voor dat je in het bos loopt. Je wandelt steeds voorop met de kinderen achter je aan. Hoeveel zie je dan van je kind? Hoe zou het zijn als je kind voorop liep en zijn weg wees en zijn interesses aangaf? Pas dan kun je waarnemen waarvoor het kiest, wat het doet, waar het heen gaat. Stel je dan eens voor hoe het zou zijn als je naast elkaar loopt en dat je ervaringen uitwisselt. Hoe zou het kind zich voelen? Hoe zou je jezelf voelen?

Het loslaten van de ‘voortrekkersrol’ is voor ouders soms een hachelijk avontuur.

Een moeder was radeloos over het gedrag van haar beide dochters (8 en 9 jaar) die steeds ruzie maakten. Ze deed alle moeite om voor beide dochters met oplossingen en suggesties te komen, maar niets hielp. Ze realiseerde zich toen pas dat zij geen mogelijkheden meer kon aanbieden en zei ten einde raad tegen haar dochters: “Ik weet het nu echt niet meer hoe ik jullie kan helpen, ik ben ook maar pas in het eerst van mijn leven moeder. Ik ben uitgedacht, ik weet geen mogelijkheden meer. Hebben jullie een idee?” Tot haar grote verbazing kwam er meteen antwoord van beide kanten. De meiden gingen met elkaar in gesprek en hadden veel suggesties en ideeën. Het was een enorme verrassing voor de moeder dat beide dochters zelf met zeer wijze opmerkingen kwamen. Zo kreeg ze ook direct meer inzicht in de belevingswereld van de kinderen.

De expert in onszelf is niet altijd even bewust. We hebben onze levensbagage wel bij ons, maar soms is die nog niet uitgepakt of te ver weg gestopt. Uiteindelijk weten we echter allemaal heel goed wat we nodig hebben. Hoe vaak gebeurt het niet dat anderen je allerlei oplossingen aanbieden en dat je steeds denkt en voelt: “Nee, dat is het niet helemaal precies”. Suggesties kunnen je wel op ideeën brengen, maar jij weet precies wat er past bij jou en de situatie op dat moment.

Ook kinderen hebben vaak een heldere kijk op zichzelf, hun wensen en hun mogelijkheden.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ouders zich nergens meer mee hoeven te bemoeien. Eerder schreven we al dat kinderen tijd en hulp nodig hebben om te wennen aan onze wereld. Ze hebben op zielsniveau weliswaar alles ‘aan boord’ wat ze in dit leven nodig hebben, maar wij zullen de voorwaarden moeten scheppen zodat zij zich volledig kunnen ontplooien. Wat vragen kinderen van ons?

Hoe zou het zijn als je kind voorop liep, zijn weg wees en zijn interesses aangaf?