kwaliteitsopvoeding

Ontroerend, zeer uitgebreid verslag van de moeder van Anna 3 jaar.

Het verhaal van de 3 jarige Anna die de hele dag haar moeder volgt en niet zelfstandig wil spelen.

Allereerst heb ik met de moeder gekeken naar de “psychologische bovenlaag”; wat hebben zij als ouders al geprobeerd en bedacht. Wat uit het gesprek duidelijk werd is dat deze zeer bewuste ouders een goed inzicht hadden en ook heel goed aanvoelden dat er op de “onderlaag” een dynamiek was in het gezin waar ze niet goed bij konden komen. In een systemische opstelling met de moeder (kinderen behoeven niet mee te komen) werd duidelijk wat er gaande was.

Hieronder volgen 2 emails van de moeder; waarvan een voor de sessie en een na de sessie.

Email aan Marianne:

Beste Marianne, wij willen onze hulp vragen voor onze dochter Anna van 3 jaar die heel erg aan mij hangt en me de hele dag in huis volgt; ze gaat niet zelfstandig spelen wat ik ook doe of zeg. Mijn man mag haar niet aankleden, douchen of haar haar kammen.

Ik ben zwanger geraakt van Anna toen ik in echtscheiding lag met mijn ex man. De zwangerschap verliep gestresst, maar wel in goede gezondheid. Ik ben uiteindelijk in de 5e maand van de zwangerschap gaan samenwonen met mijn huidige man en 3 weken voor ze werd geboren zijn we getrouwd. Ik ben heel lang erg bang geweest dat ze iets mankeerde, zoals bijv. autisme of een andere geestelijke beperking. Terwijl ze zich eigenlijk waanzinnig snel ontwikkelde schoot ik toch in de stress als ze ook maar iets achter bleef op andere kinderen van haar leeftijd. Ze lijkt anders dan andere kinderen, we moesten aan een oppas altijd een hele tijdsplanning meegeven voor Anna. Wanneer degene die op haar paste zich daar niet aan hield raakte ze in paniek en begon onophoudelijk te huilen of wilde niet meer slapen. Mijn zus heeft me om die “bijsluiter” heel wat uit gelachen. Anna liet haar binnenste niet zien. Je kon aan haar samen geknepen handjes zien dat er iets was. En ik begreep er niets van. Soms hoor je moeders praten over hun paar maanden oude kind dat ze precies weten wat het kind wil en bedoelt, ik had dat totaal niet. Het eerste jaar ging eigenlijk alles zijn gangetje wel, al bleef ik het gevoel houden dat ze heel bijzonder was. Vanaf haar eerste jaar tot op heden zijn de problemen gaande.

Daar waar andere kinderen de grenzen van hun ouders op zoeken gaat het bij Anna verder dan dat. Op de een of andere manier lijkt het meer op treiteren, ik weet dat het hard klinkt, maar zo voelt het wel. Ze heeft dan een bepaalde blik in haar ogen die ik niet weet te omschrijven, maar die op dat moment boekdelen spreekt. Luisteren is er niet bij, consequent zijn we absoluut, wat we zeggen maken we ook waar en we liggen als ouders zeker op een lijn, dat heb ik wel degelijk krititisch bekeken. Maar zelfs dat heeft geen zin. Alle standaard regeltjes zijn voor Anna onzin en ze laat dat ook duidelijk weten.

Vorig jaar op vakantie zijn ons een aantal dingen duidelijk geworden en vielen er veel puzzelstukjes op hun plaats. Als Anna hoort dat er iets staat te gebeuren dan lijkt ze dat niet aan te kunnen en gaat ze “raar” doen. Ze luistert niet meer, gaat haar eigen gang en doet dingen waarvan ze weet dat ze het niet mag ze doet dingen die niet meer aan het peuter zijn te verbinden zijn. Dat houdt dan aan tot het moment is aangebroken en alles voorbij is en de dingen weer normaal zijn. Denk aan sinterklaas, verjaardag of op vakantie gaan. Wanneer zij weet dat er iets gaat gebeuren verandert ze van een heel lief kind naar een, …. Ik heb er geen naam voor. Het heeft ons een vakantie gekost, omdat ze niet te genieten was en wij het niet onder controle leken te krijgen.

Helaas ben ik ook iemand die heel wat meedraagt in mijn rugzak. Anna kijkt mij elke morgen aan vóór de dag begint en ziet gelijk al hoe het met mij is. Ze speelt daar dan op in door te veranderen in de andere Anna. Ze geeft me dan niet de kans, op geen enkele manier, om tot mezelf te komen wat ik dan juist op dat moment nodig heb. Dit gaat dan van kwaad tot erger en mondt uiteindelijk uit in een geschreeuw van mijn kant en nóg meer treiteren van haar kant vooral haar broertje moet het ontgelden, ze bemoeit zich veel te veel met hem, meer dan normaal is en laat hem werkelijk geen minuut met rust. Ook dit gaat anders dan bij andere kinderen en neemt extreme vormen aan. Van gewone jaloezie is geen sprake meer het gaat veel verder. Ik wens haar dan echt even de kamer uit om lucht te krijgen en weer even op krachten te komen. Ik voel de energie uit mijn lichaam wegtrekken als het weer eens zover is. Daar wil ik verandering in brengen, ik wil een balans hebben tussen mijzelf als individu en mijzelf als moeder.

Mijn man werkt full time en is van 7.30u tot 17.15u van huis. Ik, omdat ik geen oppas heb, werk in de avonduren. Het kost me erg veel moeite om te gaan werken, omdat ik tegen de tijd dat mijn man thuis komt opgebrand ben. Op het moment dat hij thuis is veranderd Anna weer. Mijn man draagt nauwelijks een rugzakje met zich mee en weet dan ook erg goed met Anna om te gaan en zij met hem.

Ik besef heel goed dat veel van haar gedrag te wijten is aan mij en voel me hier vreselijk schuldig over, maar ik besef nu dat ook ik ben zoals zij en weet gewoon soms echt niet hoe ik het in goede banen kan leiden. Zowel Anna als ik kunnen er heel slecht tegen dat de maatschappij dingen van ons verlangt. Dat we bepaalde dingen moeten, terwijl we dat helemaal niet willen, maar geen keus hebben. Ik heb rust nodig voor mezelf, maar ben tegelijk moeder van Anna.

Ik ben me er sterk van bewust dat ik degene ben die haar daarin moet begeleiden, zodat zij leert omgaan met de prikkels die ze opvangt, haar mensenkennis, oprechtheid en dan vooral de on-oprechtheid van andere mensen de teleurstellingen die je op je bordje krijgt in deze maatschappij. Ik kan de maatschappij niet veranderen, maar ik kan er wel voor zorgen dat Anna haar plekje weet te vinden binnen de maatschappij en daar heb ik dringend hulp bij nodig, want zoals het nu gaat, gaat het niet goed. Ik ben met Anna naar een klassiek homeopaat geweest en die heeft haar bloesemremedie gegeven. Haar conclusie was veel angst en boosheid in Anna.Ik ben ook wel eens behandeld met bloesemremedies om mijn rugzakje laag voor laag leeg te krijgen, maar of dat is gelukt?

Ik hoop dat je wat voor ons kunt doen en mij kunt begeleiden in mijn ouderschap. Samen met mij een weg zoeken om Anna te laten opbloeien tot een mooie prinses, zoals ze zelf zegt te willen zijn. Mijn prinses is ze al. Het is een mooi kind en ik ben er trots op dat ze is zoals ze is, ook al brengt het moeilijke dingen met zich mee.

Het is iets een wat langere brief geworden dan ik in de eerste instantie had gedacht.

Ik hoop dat je ons kan helpen.

Email aan Marianne na de sessie

Beste Marianne,

Nu, na een paar dagen wil ik je vertellen hoe het hier de afgelopen dagen gegaan is en hoe het nu gaat.

Ik was dood moe na de sessie van donderdag en moest Anna ophalen bij mijn vriendin. Toen ik vroeg hoe het was gegaan, vertelde ze me dat Anna een moment had gehad waarop ze tegen de muur was gaan leunen met een heel verdrietige blik in haar ogen. Toen ze vroeg wat er was zei Anna dat ze verdrietig was, omdat ik dat was. Dit was op hetzelfde moment toen ik bij jou vertelde dat Anna kind moest worden en mijn pijn en verdriet niet hoefde te dragen. Heel bijzonder.

Eenmaal thuis leek er niets verandert, Anna ging haar eigen vertrouwde claimende gangetje, tot twee dagen later op zaterdag. (Marianne: de sessie was op donderdag)

Ik zag het al toen ze uit bed kwam. Ze had een ander gezicht en leek qua uiterlijk niet op Anna. Vanaf dat moment vielen mij man en ik van de ene verbazing in de andere. Ze hangt niet meer alleen aan mij, maar gaat ineens ook met haar papa op stap, zonder ook maar enige discussie. Hij mag haar onder de douche zetten en haar ook weer afdrogen en aankleden.Je moet begrijpen dat dit voor ons helemaal nieuw is. Alleen ik mocht haar helpen. Ze speelt nu ook ineens alleen, waar ik zo heftig naar verlangde. Ze zit te tekenen, schommelt en kijkt tv op de momenten dat ik even met iets anders bezig ben. Ik hoef haar nu ook ‘s middags niet meer op bed te leggen, om voor mezelf wat rust te creëren. Ze gaat lekker op de bank zitten en kijkt een film. Ook nu is ze gewoon beneden en kan ik deze brief tikken zonder dat ik mijn gedachten eraf hoef te halen.

Ze doet wel ondeugende dingen, maar lijkt makkelijker te corrigeren.

Vanmorgen sprak de juf mij aan op school, die vroeg mij of er iets met Anna was, want ze was erg rustig voor haar doen en kwam goed mee met de groep, zonder haantje de voorste te zijn.

De juf wist van niets, het enige wat ik haar kon antwoorden was dat Anna Anna was geworden. Met tranen in mijn ogen ben ik daar weggegaan. Tranen van geluk. Je hebt geen idee wat dit allemaal voor ons betekent. Het lijkt wel een heel ander meisje, vooral innerlijk, maar ik zie ook uiterlijk verandering in haar gezicht.

Wat mijzelf betreft heb ook ik een ware metamorfose ondergaan voor mijn gevoel. Ik heb het idee dat ik vrijdag buiten mezelf ben getreden, zo voelt het ook echt. Ik voel me gelukkig van binnen en denk heel veel aan mijn ventje dat in mijn hart zit. (Commentaar Marianne: in de sessie is gewerkt aan de “heling “ van de relatie van moeder met het geaborteerde zoontje dat plaats moest maken voor de nieuwe huidige relatie. Dochter Anna droeg de pijn van deze relatie en leefde als het ware voor twee).

Nu na een paar dagen moet ik veel aan hem denken en begrijp inmiddels wat er vrijdag is gebeurd. Ik heb hem vrijgelaten uit mijn hart en hem laten gaan, zonder hem te verliezen, hij gaat met dit gezin mee, en samen met mijn huidige man heb ik hem geaccepteerd als zoon. Ja, je leest het goed, ook mijn man begrijpt het allemaal en snapt dat hij een lid is van ons gezin, ook al had hij een andere biologische vader dan Daan en Anna. Een andere verandering bij mezelf is dat alles wat er om me heen gebeurt me niet direkt meer zo beinvloed. De kern is mijn gezin en wat daaromheen gebeurt zie ik wel, maar pak niet meer op zoals ik dat voorheen zou doen.

Het juiste woord voor mijn/onze situatie en gezinsleven klinkt als “harmonie en vrede”.

Echt wonderbaarlijk, ben benieuwd of ik werkelijk in mijn kern kan blijven en een balans kan blijven vinden.

Een dankbare moeder en gezin.

Commentaar Marianne: De hulpvraag in de psychologische bovenlaag was: “het kind kleeft aan mij en het wil/kan niet zelfstandig gaan spelen”. Moeder had alle tips en trucs al geprobeerd maar het gedrag kwam vanuit een hele andere laag waar zij niet bij kon komen. In de individuele opstelling die ik met haar gedaan heb werd de onderliggende dynamiek zichtbaar: de moeder was bang dat haar dochter iets zou overkomen en trok het onbewust juist naar zich toe. Het ging in deze onderliggende dynamiek echter helemaal niet om haar huidige dochter bleek maar om de relatie met haar geaborteerde zoontje. Een gebeurtenis die ze ogenschijnlijk achter zich had gelaten maar waarover nog veel pijn bestond. Onbewust trok ze haar zoontje nog naar zich toe. Haar dochter voldeed eigenlijk keurig aan dit onderliggende patroon.